Kofila (Bohdan Heblík, ur. 1978) jest typowym przedstawicielem pokolenia grafików-samouków, którzy osiągają interesujące rezultaty, a ich wizja plastyczna zaczyna w ostatnim czasie wpływać na powszechną świadomość estetyczną w Czechach. Dzieje się tak za pośrednictwem twórczości, w której plakat, jako tradycyjnie konserwatywna forma, zajmuje centralne miejsce. Wspólne dla przedstawicieli tego pokolenia jest czerpanie inspiracji z komiksów, gier komputerowych i prostego rysunku plakatów filmowych. Najbardziej charakterystyczny dla stylu Kofili jest ekstremalny subiektywizm. Naiwna forma miejscami celowo przeczy ustalonym zasadom rysunku i designu, treść tworzy szereg konotacji o charakterze całkowicie osobistym. Niektóre z prac przypominają nawet dziwną grę lub rebus, w których trudno jest stwierdzić, kto jest adresatem tej dziwnej wiadomości i dlaczego autor włączył do dzieła pozornie niezwiązany z nim przekaz. Kofila nie unika używania elementów, które zwyczajnie mu się podobają lub podobały. Zasada ta zazwyczaj nie potrafi obejść się bez pewnej dawki nostalgii, która wzmacnia jedynie subiektywne charakter. Efektem jest jakiś szalony, chaotyczny dziennik. Przedstawiona powyżej charakterystyka widoczna jest nawet w pracach komercyjnych autorstwa Kofili. Takim poczynaniom ewidentnie nie brak porządnej dawki arogancji. W przypadku wystawy „Strata głosu” Kofila swobodnie nawiązuje do wystawy „Plakat”, gdzie plakaty imprez o charakterze non-profit organizowanych przez swoich kolegów dopełnił serią fikcyjnych plakatów filmowych, w których zaszyfrowane były wspólne przeżycia Kofili i kilkorga przyjaciół z różnych okresów jego życia. W zasadzie można powiedzieć, że głównym motywem wystawy było spowodowanie spotkania wszystkich przyjaciół na wernisażu.
->+więcej
Instalacja „Strata głosu” stanowi kontynuację w podobnym duchu. Prace o charakterze komercyjnym i niekomercyjnym zostały uzupełnione o instalację wielkoformatowych plakatów ilustrujących poszczególne piosenki ulubionego regionalnego zespołu autora – Ptáci, który od wielu lat już w zasadzie nie występuje. Zasada lekkości i rebusu została zachowana i tym razem. Przy poszczególnych plakatach zainstalowane są słuchawki, za pomocą których można wysłuchać danej piosenki. Jednak utwory są pozbawione śpiewu, a dzięki temu również tekstu. W ten sposób plakat staje się jedynym nośnikiem przekazu, który pierwotnie niósł z sobą utwór. Pozostaje również motyw spotkania – podczas wernisażu wystąpi zespół Ptáci i zagra wspomniane powyżej utwory, w ich okrojonej wersji.
Kofila (Bohdan Heblík, nar. 1978) je typický představitel mladé generace autodidaktických grafiků, kteří dosahují pozoruhodných výsledků, a jejichž výtvarné vidění začíná v poslední době ovlivňovat širší estetické povědomí v českých zemích. Děje se tak prostřednictvím užité tvorby, kde plakát, jakožto tradiční staromilský formát, zaujímá ústřední místo. Představitelům této generace je společná inspirace v komiksech, počítačových hrách a přímočaré kresbě filmových plakátů. Osobitý styl Kofily je navíc charakteristický extremní subjektivitou. Naivní forma místy záměrně popírá zavedená pravidla kresby a designu, obsah je prostoupen řadou konotací zcela soukromého charakteru. Některé práce dokonce připomínají podivnou hru nebo rébus, kdy lze jen těžko určit, komu byl skrytý vzkaz určen a proč autor do díla začlenil zdánlivě nesouvisející odkaz. Kofila se nebrání tomu, použít cokoliv, co se mu prachobyčejně líbí, nebo líbilo. Tento princip obvykle nepostrádá jistou dávku nostalgie, která jen umocňuje subjektivní nádech. Výsledkem je jakýsi šílený nesouvislý deník. Výše uvedená charakteristika se dokonce odráží i v komerčních zakázkách, jichž je Kofila autorem. Takové počínání evidentně nepostrádá notnou dávku drzosti. Vrcholu však autor dosahuje v nekomerčních počinech, které jsou předmětem i této instalace. V případě výstavy „Ztráta hlasu” Kofila volně navazuje na výstavu „Plakát”, kde soubor prací pro nevydělečné akce svých kamarádů doplnil o sérií fiktivních filmových plakátů, v nichž jsou zašifrovány společné prožitky Kofily a několika přátel z různých období jeho života. V podstatě lze říci, že hlavním motivem výstavy bylo vyvolat setkání všech kamarádů na vernisáži. Instalace „Ztráta hlasu” pokračuje v podobném duchu. Soubor komerčních i nekomerčních prací je doplněn instalací velkoformátových plakátů k jednotlivým písním autorovy oblíbené lokální kapely Ptáci, která již mnoho let prakticky nevystupuje. Princip hravosti a rébusu je i tentokrát zachován. U jednotlivých plakátů jsou instalována sluchátka, jejichž prostřednictvím lze danou píseň slyšet. Skladby jsou ovšem zbaveny zpěvu, a tedy i textu. Plakát se tak stává jediným zprostředkovatelem sdělení, které píseň původně nesla. A zůstává i motiv setkání: na vernisáži skupina Ptáci vystoupí a představí zmíněné amputované skladby.
wystawa w ramach festiwalu Kino na granicy.
-mniej
wróć do > Archiwum Szarej 2002-2020
wróć do > wystawy 2009
Kofila (Bohdan Heblík) „Ztráta hlasu – Strata głosu”
wernisaż: 28.04.2009
wystawa: 29.04 – 10.05.2009
wystawa w ramach festiwalu Kino na granicy
organizator: Kino na granicy
