BOGNA BURSKA

Bogna Burska studiowała malarstwo, lecz niemal od początku swojej działalności artystycznej posługiwała się bardzo różnorodnymi środkami. Dwa lata temu, przy okazji monograficznej wystawy w Szczecinie i Gdańsku, powróciła do malarstwa, jednak dopiero wystawa „Watercolors” w Galerii Szarej jest jej pierwszą prezentacją skupioną wyłącznie na obrazach i rysunkach.
W swoich najnowszych pracach artystka bardzo świadomie ogranicza kolorystykę. Biel płótna jest neutralnym tłem dla czerwonych i czerwono-różowych form, czasem skontrastowanych z elementem niebieskości czy podbitych żółcią. Rozmazy, wylewy i plamy jakby przypadkowo sugerują pewne rozwiązania. Przywołują na myśl plamy krwi, elementy kwiatowe, łzy lub krople cieczy pod mikroskopem z całym w nich ukrytym mikroświatem. Przypominają one czasem „obrazy” z testów Rorschacha – to odbiorca czy odbiorczyni projektuje na nie znaczenia.
Zupełnie nowe malarstwo Burskiej wydaje się być jednocześnie niezwykle konsekwentne i spójne z całą jej twórczością. Płótna Burskiej nie przedstawiają (nawet jeśli początkiem był jakiś konkretny wizerunek), nie tłumaczą, nie opisują, nie agitują, lecz negocjują. Mediują pomiędzy artystką a światem; między wnętrzem a zewnętrzem; między publicznością a tym co poza nią. Inną formą tej negocjacji są rysunki, przedstawiające wyabstrahowane fragmenty rzeczywistości. Pojedyncze lub bardziej rozbudowane motywy (oko, ćma spijająca łzę z kącika oka, twarz), powtarzane uparcie w różnych układach i wersjach kolorystycznych, przywodzą na myśl ćwiczenia z wrażliwości, badania z podatności na zranienie. Fascynacja miesza się tu z lękiem, chęć dotknięcia – z obawą przed dotykiem a delikatność graniczy z bólem.

Bogna Burska – malarka, fotografka, autorka instalacji, prac wideo, filmów found footage i tekstów dramatycznych, reżyserka. Doktora habilitowana, profesora ASP w Katedrze Intermediów ASP w Gdańsku. Prowadzi też zajęcia na kierunku Sztuki społeczne w IKP na Uniwersytecie Warszawskim. Często pojawiającym się motywem w jej pracach jest krew: zalane farbą w krwistym kolorze instalacje czy czerwone obrazy. Burska zestawiała ze sobą to, co piękne z tym, co jest powszechnie uważane za brzydkie, odrażające, odrzucane. Jej twórczość bywa określana jako połączenie sztuki krytycznej z problematyką estetyczną. Przez wiele lat zajmowała się też wideo found footage ukazując mechanizmy powstawania i obrazowania współczesnych narracji kulturowych. Najnowsze, poetyckie obrazy artystki stały się delikatne i organiczne. Mówi o sobie, że zajmuje się problemami z budowaniem spójnych obrazów rzeczywistości. Jest autorką „Gniazda”, „Końca przemocy” (wraz z Magdą Mosiewicz), „Buntu Głuchych”, a także innych tekstów prezentowanych w galeriach sztuki i przestrzeniach teatralnych.